In het bericht van afgelopen week stipten we de marathon van Berlijn al even kort aan. Ilse liep hier een fantastische tijd en schreef een inspirerend verslag:
Op zondag 24 september stond de 49e editie van de BMW Berlin Marathon op de planning. Voor Eliud Kipchoge de dag waarop hij opnieuw zijn wereldrecord probeerde aan te scherpen, en op weg ging naar zijn 5e overwinning in de Duitse hoofdstad – voor Tigist Assefa de dag waarop zij haar titel zou proberen te prolongeren (en het wereldrecord met meer dan 2 minuten zou aanscherpen!).
Maar achter deze topatleten stonden met mij nog zo’n 50.000 ambitieuze hardlopers die op deze dag ieder hun eigen persoonlijke doel hadden. Voor mij was dat het rennen van een sub 3 uur marathon. Vorig jaar, tijdens mijn debuut in Amsterdam, liep ik 3.00.42 in een alles behalve vlekkeloze race. Ik heb hard gewerkt aan de verbeterpunten die ik uit deze race heb gehaald. Dit waren dingen zoals: de dagen van tevoren gewoon dingen eten die je normaal ook eet (dus vooral niet ineens witbrood introduceren); en het uitproberen van een gelletjes-strategie waardoor deze niet tegen gingen staan tijdens de marathon. En vooral proberen rustig en gefocust te blijven tijdens de race. Het onder controle houden van de mentale strijd die omhoog komt wanneer je benen pijn gaan doen, of wanneer je overweldigd raakt door de immense afstand die je gaat afleggen.
Zogezegd stond ik na wat verder een redelijk hobbelig voorbereidingstraject was aan de start van mijn tweede marathon. Mijn ambitieuze doel van 2:50 heb ik in de weken voorafgaand bijgesteld naar een wat realistischer sub 3 (rond 2:55). De start van de marathon was enorm chaotisch. Dit had ik niet verwacht van een ervaren organisatie als deze, maar er waren te weinig Dixies en de routebewijzering naar de start was ondermaats. Maar dat laat ik voor de evaluatie naar de organisatie 😉. Eenmaal in het startvak aangekomen en na een voorstelronde van de topatleten (welke ik natuurlijk niet in levende lijve heb gezien), klonk om 9:15u het startschot. Zelf mocht ik 5,5 minuut later de startlijn passeren en kon mijn marathon beginnen.
Ik probeerde in een ritme te komen, maar in het eerste deel was dit lastig. Het was druk op het parcours en ik haalde veel mensen in. Door de 42 seconden van vorig jaar kon ik net niet in startvak B starten. Ik moest dit dus accepteren en heb het vooral maar als mentale opsteker gezien dat ik zoveel mensen in kon halen. De hoeveelheid publiek langs de kant was overweldigend maar heel mooi om mee te maken. Ik kwam na 1,5 km al bekenden tegen aan de rechterkant van het parcours, sportfotografe Barbara Kerkhof. Even lachen naar het vogeltje en door.
De grootste uitdaging van mijn marathon zat hem in het pacen. Door de sterk afwijkende gps op mijn horloge moest ik 8 seconden per kilometer ‘harder’ lopen dan dat ik in werkelijkheid liep. Een tempo van 4:03min/km op mijn horloge was in werkelijkheid ongeveer 4:11min/km. Gelukkig heb ik eerder geleerd dat je elke 5km een handmatige ronde moet klokken ter hoogte van de doorkomstmatten. Zo kon ik toch rond 20:50-21:00 minuten per 5km aanhouden. Dit lukte steeds aardig goed. Net voor 20km nog even een korte plaspauze en door. Het eten en drinken onderweg ging dit keer heel goed. Ik heb geen last gehad van de gelletjes, en ben bij elke drankpost even kort stil gaan staan om een beker water te drinken en één over mijn hoofd te gooien.
Rond halverwege kwam ik ook eindelijk de pacers van 3:00u tegen (die waren enkele minuten vóór mij gestart). Mijn doel was om hen voor te blijven om sowieso goed te zitten voor mijn doel. Na 30km heb ik ze definitief achter me gelaten. Onderweg ben ik nog wat loopmaatjes tegengekomen, en na een korte conversatie gingen we ieder weer onze eigen weg. Zo ben ik langzaamaan steeds meer mensen gaan inhalen. Ik liep een heel stabiele race en merkte richting het einde dat steeds meer mensen terugzakten. Zelf had ik initieel als plan om te versnellen vanaf 30km, maar ik durfde dit niet, bang om het te verpesten en óók in te storten. Tot dat moment ging het zo vlekkeloos dat ik dacht dat het te mooi was om waar te zijn. Uiteindelijk denk ik dat dit een verstandige keuze is geweest. Ik heb mezelf steady naar de finish gebracht en durfde de laatste kilometer eindelijk te geloven dat die sub 3 nu echt ging lukken. Ik heb me toe laten juichen door de duizenden mensen die op de finishstraat stonden en kwam onder de finishboog door met een tijd van 2:56:59! Ik viel daar in de armen van Maranka, verkoopmedewerkster van Run2Day Nijmegen die toevallig bij de finish stond. Heel blij en trots liet ik tranen van geluk. Daarna ben ik met een dikke grijns en enig ongeloof teruggelopen naar de rest van de groep. Ik ben gefinisht als 8e Nederlandse dame, en als 190e vrouw totaal.
Het was ook super tof om de marathonervaring van de andere Ciflaten te horen. Samen met Tom Meulendijks ben ik naar Berlijn gegaan, waar hij een prachtig PR met 3 minuten van 2:46:06 heeft gerend na een pittig slotstuk. Marielle Rockland en Jeroen Luijks hebben de “full-marathon experience” gehad inclusief shakeout run, tea-time met Eliud Kipchoge en speciale wedstrijdnagels, en hebben beiden ook nog eens een supermarathon gerend!
Tot slot voelt het altijd een beetje gek als je zo lang naar iets hebt toegeleefd en dit dan ‘ineens’ voorbij is. Gelukkig waren er zo-veel mensen die me hebben gevolgd, mee hebben meegeleefd, berichtjes hebben gestuurd. Dat is alleen al hartverwarmend. En hoewel er alweer nieuwe doelen in mijn hoofd ontstaan probeer ik vooral stil te staan bij deze mooie prestatie.
Sportieve groet,
Ilse